Bij wat een 'vechtscheiding' heet worden soms kinderen ingezet als wapen van een ouder. Meestal, ca. 80%, wordt alles er op gericht om vaders uit het leven van kinderen
Sven Snijer, welbekend hoofdredacteur van 'Jeugdzorg-Darkhorse', schreef er een artikeltje over.
De betreffende rapportage begint halverwege de 44 minuten: bij 22:30.
http://www.rtl.nl/xl/#/u/b919995c-ec37-3a13-af58-f86ff90bcfbd/
Bij uitzondering keek ik afgelopen woensdag een uitzending van het programma ‘Het spijt me’, dat tegenwoordig wordt gepresenteerd door John Williams, bekend van ‘Bonje met de buren’. Ik viel halverwege in het programma en zag een jonge vrouw (meisje) geheel in tranen vertellen over de band met haar vader die ze nooit gehad heeft.
Na de scheiding werd het contact met de vader door haar moeder afgehouden en na een aantal verwikkelingen naderhand, waarbij de dochter en andere kinderen werden gemanipuleerd en tegen hun vader opgezet, was er geen contact meer met hem.
Nu ging het programma niet over jeugdzorg, maar over de vraag of de nu volwassen dochter, die haar hele leven een vaderfiguur gemist heeft, misschien toch nog contact met hem zou kunnen krijgen, ondanks het feit dat ze hem telefonisch voor een aantal lelijke dingen had uitgemaakt, in feite hiertoe aangezet door haar moeder, die haar opzadelde met klachten over de alimentatie richting vader. Nu kreeg ik meteen een jeugdzorggevoel bij deze uitzending, hoewel dat woord nog niet gevallen was. Dat is waar je automatisch aan denkt, wanneer één van beide partijen (in dit geval de vader) buiten spel wordt gezet.Nadat de dochter haar verhaal had verteld, gingen ze met het camera-team naar het werk van haar vader en in de kantine vond er een gesprek met hem plaats waarom hij alle drie de kinderen uit zijn eerste huwelijk niet meer zag. En daar kwam de aap uit de mouw. “Vaders zijn in Nederland niet zo goed beschermd als moeders, zeker twintig jaar geleden niet”, aldus vader. Er werden “verhalen verteld die niet op waarheid berusten”. Jeugdzorg was in het spel… Er waren dikke mappen van rechtszaken die aantoonden
dat hij er alles aan had gedaan om zijn kinderen te kunnen zien, maar hij kreeg gewoon de kans niet. Een jeugdzorgklassieker dus.
Nu is de situatie met twintig jaar geleden in die zin veranderd dat jeugdzorg niet
automatisch meer partij kiest voor moeder. Ook de vader kan nu in de ‘gunst’ vallen van Bureau Jeugdzorg, als die zich beter leent voor de strategie die jeugdzorg voor ogen heeft. In dat geval wordt moeder buitengesloten en krijgt zij de behandeling die in het verleden voornamelijk vaders ten deel viel (vandaar de naam van de vereniging Dwaze Vaders). Het lijkt er sterk op dat in veel gevallen vooral de ouder met het meeste verstand en verantwoordelijkheidsgevoel, die goed begrijpt wat het kind nodig heeft, als de te mondige partij naar de smaak van jeugdzorg aan de kant wordt geschoven. Die brengt de inkomsten en de werkgelegenheid in gevaar.
(Of denken ze niet zo ver bij BJz, en is het de standaard betweterigheid met daarbij het ongemak om met een ouder te maken te hebben die niet past in het ‘hulpbehoevende’ plaatje - wat hen aan zichzelf kan doen twijfelen, waardoor ze zo koud en afstandelijk reageren?)
Het resultaat van de bemoeienis van jeugdzorg, is dat vader te horen krijgt dat hij maar gewoon geen contact meer moet opnemen met zijn kinderen. Hierdoor worden drie kinderen van het contact met hun natuurlijke vader beroofd, omdat jeugdzorg er niet in slaagt, of er niet bij gebaat is de moeder tot rede te brengen en haar te laten inzien dat kinderen gebaat zijn bij het opgroeien in contact met beide ouders. Rust en stabiliteit creëren door het uitsluiten van één van de twee partijen is jeugdzorg-logica. Dat is makkelijker en het geeft hen ook een grotere vinger in de pap.
Dat de vader een vrij normaal persoon is, blijkt uit het feit dat hij daarna opnieuw getrouwd is en ook uit dat huwelijk kinderen heeft. Een gezin dat hij op zeker moment wil beschermen tegen alle ellende die verbonden is aan zijn eerste huwelijk. Hij heeft het emotioneel van zich afgezet en wil er eigenlijk niets meer mee te maken hebben. Toch besluit hij na een uur overdenkingtijd, naar zijn inmiddels volwassen dochter toe te gaan en opnieuw kennis met haar te maken. Naar mijn idee is hij over de streep getrokken door één zin die zijn dochter uitsprak op de videoboodschap: “Ik wil dat mijn vader me leert kennen zoals ik nu ben en niet zoals ik toen was (opgezet tegen haar vader)” De vader zag dat er een kans was om eindelijk een relatie te hebben met zijn dochter die niet door anderen wordt ingevuld.
Het wrange is dat de dochter, die geheel buiten haar eigen schuld om zonder vader moest opgroeien, de schuld op zich nam door via het tv-programma ‘Het spijt me’ te zeggen. Het was dichter bij de waarheid geweest als Bureau jeugdzorg met een bloemetje bij vader was langs gegaan, samen met de rechter, de RvdK, etc. Allemaal
even ‘sorry’ zeggen, voor de kwaliteit van hulpverlening en de geboden ‘veiligheid’. Een volwassen persoon die geen idee heeft van haar eigen identiteit, omdat ze niet weet wat waar was of gelogen. Wie schuldig was, of onschuldig. Wie wel of wie niet wilde meewerken aan een oplossing, na de op zichzelf al vervelende gebeurtenis van een echtscheiding. Sven Snijer
Over de uitzending:
Een goed voorbeeld van hoe een verzorgende ouder de ex-partner kan pesten door haar kinderen als wapen te gebruiken en alle omgang te frustreren.
Er wordt vermeld dat de dochter over alimentatie moest bellen van moeder in slachtofferrol, terwijl de vader geen contact mocht maken: BJZ had zelfs dat verboden zonder grond en zonder echt deskundig te helpen, met het oog op de toekomstige belangen van de opgroeiende kinderen.
Hier zien we wat het ouder verstotings-syndroom en het (20 jaar) niet kennen van één beide ouders kan doen met het ‘kind’, dat een groot gemis gaat voelen en bij het alsnog contact willen leggen grote problemen ondervindt.
En voor de ouder (vader) die het pesten beu geworden de bloedband maar in de vriescel heeft gezet om er emotioneel niet aan onderdoor te gaan en zijn nieuwe relatie te beveiligen.
Door de lange tijd van "niet-kennen" is er vervreemding, en zonder deskundige hulp is contact met alle verwachtingen en dromen, die uiteraard niet reëel zullen zijn, een hele opgave.
Het is vreemd dat jeugdzorg hieraan indirect heeft meegewerkt, de scheldcontacten, de bedreigingen en beschuldigingen, het stalken en de nieuwe relatie op het spel zetten......Jeugdzorg of Raad roepen nimmer een ouder tot de orde wegens het gewoonweg beschadigen van kinderen in dergelijke situaties. Het is immers al lang bekend dat 85 % van de kinderen er jarenlang onder lijdt om een ouder te missen. Dit 'lijden' kan vaak tot boven de 50 jr of langer doorwerken.
Het is vreemd dat jeugdzorg dit naar de rechter als 'veilig' benoemd. Het is verre van veilig voor de opgroeiende!
Het mag opmerkelijk genoemd worden dat jeugdzorg hier zo slecht oog voor heeft, en rechters in zaken van omgangsfrustratie zo slecht en in feite ondeskundig informeert.
Een recenter voorbeeld van een kind in vechtscheiding ziet u in deze YouTube; een vader brengt zijn kinderen terug na omgangsweekend, en een kind wil ABSOLUUT NIET terug naar moeder…. Zie hoe het afloopt, vooral de politie er bij halen en wat de politie uiteindelijk zegt…!
Wanneer komt men eens tot de simpele inzichten:
'Een kind heeft TWEE OUDERS punt'!
'Ouders dienen elkaar te respecteren' en
'Beide ouders moeten ZORGEN'!
Ceterum censeo BJZ esse delendam (naar Cato Maior)
Nico Mul
Jeugdzorgdarkhorse2013@gmail.com
0 comments:
Post a Comment